ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში არსებობს ერთი თეთრწვერა და კეთილშობილებით აღსავსე ადამიანი, სახელად თამაზ ჯოლოგუა. რამდენიმე წლის წინ, პატივი მხვდა წილად ვყოფილიყავი მისი ერთ–ერთი სტუდენტი და სწორედ მაშინ გავეცანი პირველად მიგელ დე უნამუნოს, ავტორს, რომელზედაც გადავწყვიტე ორიოდე მოკრძალებული სიტყვა მეთქვა.

832 ესე, 800–მდე სტატია, 72 მოთხრობა და 111 ლექსი ჯამში 25 წიგნად შეიკრიბა და თითოეულ მათგანს ხელს მიგელ დე უნამუნო აწერს, ავტორობის პრივილეგიით. არ ვიცი, როგორია მისი გახმაურებული „ბურუსი“, არც „დეიდა ტულა“ გამიცვნია, მაგრამ სულ ცოტა ხნის წინ იყო დრო, როდესაც უნამუნოსეულმა ესეებმა ამიფორიაქა ფიქრები და იმის სიყვარული მასწავლა, დოჩანაშვილისა არ იყოს, დაფარვა რომ სჭირდება. წარმოუდგენელია, წაიკითხო მისი ნააზრევი, ჭეშმარიტი, რეალური, გააზრებული პატრიოტიზმით გაჯერებული და შენც არ მოგინდეს უფრო მეტად შეიყვარო შენი კუთხე და ქვეყანა, უფრო უკეთესად შეიცნო შენი მხარე… ჩემი მოსაზრებით, უნამუნო ერთ–ერთია იმ უიშვიათესი მწერლებიდან, რომელიც ყველაზე კარგად ერგება ქართველობას, ჩვენს ღირებულებებსა და ფასეულობებს. ამიტომაცაა ალბათ, რომ კითხულობ უნამუნოს ესეებს და უნაბურად გახსენდება ილია ჭავჭავაძე, სკოლაში უგერგილოდ ნასწავლი „მგზავრის წერილები“, გახსენდება ვაჟა, დოჩანაშვილი და ბოლო არ უჩანს სადავემიშვებულ ასოციაციებს. „ვგრძნობ, მაშასადამე ვარსებობ“– თქვა მან და მეც მგონია, რომ უნამუნო კი არ უნდა იკითხო, უნდა იგრძნო.

და ბოლოს, ფრაზები, რომლებიც მინუმუმ საინტერესოდ მაინც ჟღერს: მეტი